In het holst van de nacht op vrijdag 14 juli vertrokken vier afgevaardigden van de Jonge Socialisten richting Schiphol. Terwijl Shirodj als delegatieleider vrolijk zijn favoriete Eurovisie Songfestival-inzending uit Albanië mee blèrde, sjokten Valentijn, Lilit en Simon achter hem aan. De reis naar de andere kant van Europa was begonnen met als doel het IUSY-Summerfestival in Jalë, Albanië.
Onze wereldwijde koepelorganisatie IUSY (International Union of Socialist Youth) organiseert om de drie jaar een festival waarbij afgevaardigden van onze politieke familie vanuit alle hoeken van de wereld aanwezig zijn om workshops, seminars en natuurlijk gave feestjes bij te wonen. Voor een week lang waren wij te gast bij onze Albanese zusterorganisaties YMI (Youth Movement for Integration) van moederorganisatie LRI en FRESSH van de Albanese Arbeiderspartij.
Na ruim een dag lang onderweg te zijn geweest, dankzij een transfer van acht uur op München, waren wij aangekomen op onze eindbestemming. Vlak langs het strand van Jalë is in slechts een paar dagen tijd een gehele camping uit de grond gestampt. Van de facilitaire voorzieningen en bungalows tot het tentenkamp; alles was zelfgemaakt door de Albanese delegatie.
Zelf vergelijk ik de gehele reis met de Winterspelen van Sotsji in 2012. Van tevoren weigerden enkele landen om deel te nemen aan het zomerkamp vanwege de omstandigheden rondom mensenrechten in het gastland. Omdat het kamp binnen slechts enkele dagen was opgebouwd, functioneerden de voorzieningen niet optimaal. Bovenal werd er vol een politiek spel gespeeld. Oké, dat was in dit geval wel voorspelbaar.
Het overkoepelende thema van het festival was “We See No Borders”. Tijdens de eerste dag werden we gewezen op de eerste culturele verschillen. Enkele vrouwen van de Westelijke Sahara gehuld in hijabi’s deden een stap naar achteren tijdens fysieke kennismakingsspelen, omdat zij niet in contact wilden komen met mannen. Een paar dagen later greep dezelfde vrouw mijn hand vast toen we na het eten luidkeels Indiase filmmuziek aan het zingen waren. Een grens was verlegd.
Met enige regelmaat waren we Simon kwijt, #WaarIsSimon. Als hij niet op het strand lag met zijn boek, dan volgde hij wel een van de workshops of was hij gezellig met de Vlamingen aan het kletsen. Lilit keek de eerste dag nog even de kat uit de boom, maar ze maakte snel contacten met echt iedereen, zelfs in het Hebreeuws! Ze werd actief bij zowel de Women- als de Queer-subgroep. Ook Valentijn was zeer geïnteresseerd in het maken van connecties met onze kameraden in het buitenland. Iedere dag zaten we wel bij andere mensen aan de tafel, om samen te eten, ideeën uit te wisselen en te praten over de politieke situatie in elkaars land. Traktaties vlogen heen en weer na deze ontmoetingen. Gelukkig had ik genoeg pakken stroopwafels, speculaas en ontbijtkoek op zak.
Iedere dag waren er verschillende leuke workshops over onder andere het conflict in het Midden-Oosten, de genderpaygap, het Zwitserse kiessysteem, de vrijheidsstrijd in Afrika, feminisme en LGBTQI*. Zelf miste ik in eerste instantie een workshop over discriminatie op basis van kleur en etnische afkomst op het programma. Samen met vier anderen heb ik een workshop hierover opgezet. Het was zeer educatief, ook voor mijzelf. Iedere gastspreker had een goede inbreng. In het panel hadden we een vluchteling uit de Westelijke Sahara, een mensenrechtenactivist uit Oeganda, een derde-generatie-immigrant uit India wonende in het Verenigde Koninkrijk, een non-binair persoon die half Duits en half Indisch is en ikzelf.
Na de workshop was er ruimte om van gedachten te wisselen. We noemden het de “Safe Space for People of Colour”. Op het kamp waren twee verschillende Safe Spaces. Eén voor (trans)vrouwen en een andere voor mensen die onderdeel zijn van de LGBTQI*-gemeenschap. Zelf was ik vanuit het Trust Team verantwoordelijk voor de laatste Safe Space. Daar werd intensief gebruik van gemaakt, bijvoorbeeld door mensen die nog in de kast zitten.
Als onderdeel van het Trust Team zorgde ik ervoor dat iedereen zich veilig en gewaardeerd voelde op het kamp. Met tientallen verschillende culturen en duizenden deelnemers is de brug tussen mensen soms moeilijk te slaan. Daar waar het kon, hebben wij dat gedaan. Heel soms lagen culturen te ver van elkaar, waardoor het niet lukte. De Albanese cultuur bijvoorbeeld is nog heel conservatief. Het spreken over seks, condooms en seksualiteit is daar nog steeds taboe. Er heerst een zogehete “toxic-masculinity” cultuur. De man is superieur over de vrouw. De man mag geen gevoelens tonen en duldt geen tegenspraak. Hierdoor waren de Safe Spaces meer dan ooit nodig en hadden wij helaas als Trust Team genoeg te doen.
Toch was ik trots op de kleine wonderen. Op de Pride Walk die wij gehouden hebben op het kamp. Ik was ontroerd toen kleine kindjes naar mij toe kwamen terwijl ik posters over LGBTQI* ophing. Ze vroegen waar de afkorting voor stond. Toen ik klaar was met mijn uitleg zei een jongetje van hooguit tien: “Love is love. It shouldn’t matter who you love, right?”. Het lukte ons jammer genoeg niet om iedereen ruimer te laten denken, zeker niet de mensen van mijn eigen leeftijd. Stiekem heb ik goede hoop voor de volgende generatie in Albanië. Het land moet eerst werken aan stabiliteit en de basisbehoeften. Daarna kan het land zichzelf ontplooien en zich meer op het buitenland concentreren. Het komt zeker goed met Albanië!
Tot slot wil ik graag mijn lieve delegatie van harte bedanken. Het was onwijs gaaf met jullie. Zij waren ook mijn steun en toeverlaat de afgelopen week. Valentijn, Lilit en Simon, jullie zijn toppers en het was mij een eer om jullie delegatieleider te zijn voor het IUSY Summer Festival in Albanië.
PS: Op dit moment ben ik nog bezig met een vlog over de reis!
Categorieën: Activiteiten, Blog, Internationale Politiek