Als je iets doet, moet je het goed doen. En hoewel ik zo graag zou willen dat we de hele wereld morgen veranderd zouden kunnen hebben, ik sta immers niet bekend om mijn engelengeduld, lukt dat niet. Ik heb op mijn telefoon de “Count down”-app gedownload. Deze app bevat in mijn geval twee data: “21 maart” en “9 juni”. De eerste datum staat voor de gemeenteraadsverkiezingen die nu 198 dagen van ons verwijderd zijn, de tweede datum staat voor het (voorlopig geplande) begin van het JS-congres waarop ik aftreed. En nee, het is niet dat ik als een gevangene de dagen tel tot ik verlost word van het zijn van JS-voorzitter, het motiveert me om niet te treuzelen en de strijden te voeren zolang ik er nog zit. Ik heb nog 278 dagen.
In die 278 dagen zijn er nog heel veel strijden te voeren. De flexibilisering van de arbeidsmarkt blijft maar doorzetten. De bezorgers van Deliveroo worden inmiddels allemaal gedwongen verder te gaan als ZZP’er, het eisen van een werkervaringsplek a.k.a. stage na je studie voor je fatsoenlijk betaald krijgt, wordt steeds normaler en niemand gelooft nog dat hij of zij een vast contract gaat krijgen. Maar de overdreven hang om alles maar in economisch opzicht te bekijken, is geen natuurwet. Het is geen onveranderbaar gedrag van werkgevers en als het te veranderen is, wil ik eraan bijdragen dat het gebeuren zal. Dat kan door acties te voeren, overtuigd te blijven dat het samen beter werkt dan apart en bovenal niet op te geven. Wij gaan winnen.
Diezelfde overtuiging voel ik op de woningmarkt. Waar wij linksmenschen al jaren roepen dat als we zo doorgaan de grote steden enkel nog voor de happy few zijn, daalt dat inmiddels ook in de hoofden van sommige liberalen. We zijn nog niet te laat, het gaat erom dat je er prioriteit aan biedt. We willen woningen voor studenten, voor middeninkomens en voor lagere inkomens. En we willen niet zomaar woningen, we willen goede woningen. Zonder schimmel, zonder louche verhuurders, zonder onveilige buurt. We willen fijn wonen op de plek die we willen, ook als we geen multimiljonair zijn. Als ik om me heen kijk en ik allemaal jonge mensen zie die niet meer geloven in hun stad te kunnen blijven wonen na hun studie, ben ik ervan overtuigd dat we een vuist kunnen maken.
En tegelijkertijd zie ik een samenleving die verhardt, waar steeds meer mensen het gevoel hebben dat ze niet mee mogen doen. Dat kan zijn om het land waar zij, hun ouders of voorouders geboren zijn, hun lichamelijke beperking, geslacht, opleidingsniveau of financiële mogelijkheden. Wij zijn er voor iedereen, maar dat betekent ook dat we ons willen uitspreken tegen mensen die groepen tegen elkaar opzetten.
Wij gaan ons komend jaar focussen op wonen, werk en emancipatie. Doe jij mee?
Dus wil ik samen met zoveel mogelijk mensen strijden tegen de flexibilisering van de arbeidsmarkt, de bubbel op de huizenmarkt en de tweedelingen die in onze samenleving worden gecreëerd. Wij gaan ons komend jaar daarom ook focussen op wonen, werk en emancipatie. Doe jij mee?
Categorieën: Algemeen, Blog, Vereniging