Het is een déjà vu. Emmanuel Macron neemt het in de tweede ronde van de presidentsverkiezingen op tegen Marine le Pen. Dit werd zondag bekend nadat Macron 27,8% en Le Pen 23,1% van de stemmen haalde tijdens de eerste ronde en zo door mochten naar de run-off. Liberaal tegen extreem-rechts, het begint net de Verenigde Staten te worden daar in Frankrijk. Toch betekent dit niet dat wij als linkse beweging stil moeten blijven zitten. De democratie in Frankrijk en Europa is wederom in gevaar. Laten wij écht staan voor onze waarden en deze niet laten gijzelen door het extreme Rassemblement national.
Dit is niet de eerste keer dat we in deze situatie zitten. In 2017, toen deze twee het ook al tegen elkaar opnamen, wist Macron Le Pen ruimschoots te verslaan. Macron wist gematigd rechts en links te verenigen om extreme ideeën buiten de deur te houden. Nu zit dat er waarschijnlijk niet in. Niet alleen voert Le Pen een gematigde campagne die vooral over koopkracht gaat, maar ook zijn de mensen het neoliberale beleid van Macron – dat er vooral voor de rijken is geweest – meer dan zat. Hierdoor is de verwachting dat veel linkse kiezers op Le Pen zullen stemmen om af te rekenen met het huidige beleid. Het resultaat: de twee staan nek aan nek en een enkele peiling voorspelt zelfs een overwinning voor Le Pen.
Wij kunnen het niet veroorloven om ons door Le Pen in de luren te laten leggen. Ze mag dan campagne voeren op koopkrachtverhoging, verlaging van de energierekening en het aanpakken van het grote geld, haar nationalisme is niet verdwenen. Voor immigranten en moslims is geen plaats in het Frankrijk van Le Pen. Ze zet uitkeringen van non-burgers stop en schaft erfelijk burgerschap af. Ze zet werkloze migranten uit. Ze claimt een president voor alle Fransen te zijn, maar laat vrouwen die een abortus willen of de LHBTIQ+ gemeenschap keihard vallen. Solidariteit mag nooit op uitsluiting gebaseerd zijn. Le Pen is niet links en mag dit label ook niet voor haarzelf claimen. Hoezeer Macron ook teleurstelt, dit is niet het antwoord.
Als sociaaldemocraat zie ik dat de kloof tussen de elite en de gewone Fransman groter wordt. Ik zie teleurstelling in het politieke systeem en groeiende wanhoop. Tegelijkertijd zie ik immigranten en hun kinderen die hun leven in Frankrijk hebben opgebouwd. Trans mensen die voor hun rechten op komen. Deze mensen zijn niet schuldig aan wat Le Pen ze aanmeet. Linkse bewegingen mogen dat nooit vergeten, ook niet als Le Pen gouden bergen belooft aan de ‘Franse’ arbeider. Zoals de linkse kandidaat Jean-Luc Melanchon zei: geen enkele stem mag naar Le Pen gaan.
Categorieën: Blog, Internationale Politiek