Een vast contract… we roepen maar vaak gauw dat het niet meer van deze tijd is, omdat dat het gevoel dat het er voor ons niet inzit minder pijnlijk maakt. Uit onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek bleek dat het aantal flexwerkers in het laatste kwartaal van 2017 met 2,5 procent toegenomen was in vergelijking met het jaar ervoor, terwijl het aantal werknemers met een vast contract met 2,2 procent toegenomen was. Of zoals NU.nl dat zei: “Flexwerkers winnen terrein op vaste werknemers.”
Het klinkt haast als een Olympische race: wie zal er zich meer toe-eigenen. De vaste contracten lagen lang voorop (en er zijn er ook nog meer), maar constructies waarbij werknemers zo min mogelijk zekerheid hebben lopen hard in. Het is alleen wel een race naar de bodem, waar de onzekerheid voor werknemers toeneemt zodat bedrijven lekker kunnen blijven concurreren. Spannend is dat zeker, want flexwerkers ervaren meer stress, meer angst om geen werk meer te hebben. Deze angst zorgt er ook voor dat zij vaker op safe spelen en daardoor minder creatief zijn. Het maakt deze race er eentje die ik slecht kan aanzien.
Helemaal omdat de zekerheid zo oneerlijk verdeeld is. ”Van de 112.000 vaste werknemers die er bij zijn gekomen, is ruim driekwart hoogopgeleid. De helft is tussen de 55 en 65 jaar.” Dat betekent dat deze wedloop op de goedkoopste krachten voornamelijk gestreden wordt over de rug van praktisch geschoolde jonge mensen. Wij mogen dit niet zomaar laten gebeuren. Als wij nu stil zijn en enkel ons eigen contractje beschermen, zal straks de zekerheid voor iedereen verdwijnen. En als het gaat om een wedstrijd tussen zeker of onzeker werk is meedoen niet belangrijker dan winnen. Samen gaan we voor goud, schouder aan schouder zorgen we dat zekerheid kan zegevieren. Die wedstrijd wil ik niet alleen zien, die wil ik voeren.
Categorieën: Blog, Economie & arbeidsmarkt