Vandaag is het onze dag: de Dag van de Arbeid of het Feest van de Arbeid zoals ze dat in België noemen. Daar waar het in bijna heel Europa een landelijke feestdag is, komt in Nederland slechts een select clubje (linkse) mensen samen op 1 mei. Oudere leden krijgen een roos, in sommige verzorgingstehuizen klinkt er gezang, maar waar is míjn generatie? Konden we ons er vroeger nog vanaf maken met het excuus dat het de nationale uitbrakdag was, nu Koninginnedag Koningsdag is geworden is er alle reden om op deze dag fris ten strijde te trekken.
Want laten we eerlijk zijn, juist voor onze generatie is er nog een wereld te winnen. Steeds meer mensen om mij heen geloven dat zekerheid ouderwets is, dat vechten voor fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden niet meer van deze tijd is, dat bedrijven nu eenmaal geld willen verdienen. En precies dat maakt mij zo strijdvaardig. Werknemers zijn het kapitaal van ieder bedrijf, van iedere overheids(gerelateerde) instelling, van iedere organisatie. Het is tijd dat wij niet meer accepteren dat werknemers enkel een bezuinigingspost op de begroting zijn.
Het is tijd dat wij niet meer accepteren dat werknemers enkel een bezuinigingspost op de begroting zijn.
De flexibilisering op de arbeidsmarkt is als een veelkoppig monster, sla je er een kop af en verbied je een constructie dan groeien er twee andere koppen aan. De strijd die we moeten voeren is niet tegen de constructies maar tegen de mentaliteit. Ik wil niet in een land leven waar mensen door een flexibel contract niet de zekerheid hebben hoeveel uur ze kunnen werken en of ze de vaste lasten wel kunnen betalen. Waar doordat veel flexwerkers niet doorbetaald worden bij ziekte mensen zichzelf stuk werken. Waar men zo bang is om ontslagen of niet meer ingepland te worden dat ze geen diensten durven te weigeren of ze nu ziek zijn of iets anders hebben of niet. En ook deze stress is niet goed voor de gezondheid van werknemers, aldus Henk Volberda, hoogleraar ondernemingsbeleid aan de Erasmus Universiteit en de Rotterdam School of Management. Ditzelfde gebeurt als mensen zoveel onzekerheid voelen over hun werk dat ze hun mond niet meer open durven trekken, zich niet durven verenigen, het gevoel hebben dat ze er alleen voorstaan.
En daarom moeten we op 1 mei, maar ook op alle andere dagen onze strijd voor goed werk voortzetten, omdat die strijd niet gedateerd maar juist gloeiend actueel is. En die strijd gaan we niet winnen met ellendig lange praatsessies over hoe de derde weg een doodlopend pad was, die strijd gaan we winnen door ons te verenigen. Door ons niet en nooit neer te leggen bij het feit dat dreigende werkloosheid mensen ertoe zet om contracten te accepteren die je zelf nooit zou ontwerpen. Dat het geen natuurwet is dat bedrijven geld verdienen door hun werknemers te ontslaan en weer in te huren als ZZP’er om maar bepaalde sociale zekerheden niet te hoeven te betalen. Dat niemand ons gaat zeggen dat het niet kan. Vandaag staan we stil bij de strijd die al gevoerd is en de strijd die we nog gaan voeren. Op 8 mei om 15:00 gaan we een begin maken met een beweging voor geluk op de werkvloer. Alle hulp is welkom. Iedereen kan namelijk de wereld veranderen, het is gewoon een kwestie van beginnen.
Categorieën: Blog, Economie & arbeidsmarkt, Jeugdwerkloosheid